WYSTAWY

2020

SZKŁEM MALOWANE. PROBLEMATYKA KONSERWATORSKA EMALIERSTWA

Konserwacja zespołu renesansowych naczyń i plakiet pochodzących ze słynnego ośrodka sztuki emalierskiej w Limoges, wytworów emalierstwa chińskiego oraz przedmiotów zdobionych emalią inkrustowaną z 1. poł. XVIII w. zainicjowała poszukiwanie nowych metod konserwatorskich dla tego typu zabytków. Korzystając z nowoczesnych technik badawczych, takich jak XRF, FTIR, SEM czy EDS, ustalono m.in. stratygrafię oraz skład emalii i rodzaj materiałów użytych do wcześniejszy napraw. Rozwinięto metodykę konserwacji w zakresie konsolidacji, zastosowania kompozytów do imitatorskiego uzupełniania ubytków w emalii oraz materiałów do unifikacji kolorystycznej. Wypracowano różne koncepcje konserwacji będące wypadkową uwarunkowania historycznego kolekcji, wartości artystycznej wytworów emalierskich oraz ich walorów wystawienniczych. Efekty konserwacji zaprezentowano na wystawie, która odbyła się w Książnicy Kopernikańskiej w Toruniu w dniach 1–31 lipca 2020 r.

Więcej:

Tomaszewska-Szewczyk Alina, Szkłem malowane. Problematyka konserwatorska emalierstwa, Toruń 2020.

2019

ZACHOWAĆ EKSPRESJĘ CZYLI O KONSERWACJI RZEMIOSŁA AFRYKAŃSKIEGO

Prezentowane na wystawie przedmioty kultowe oraz rzemiosło, związane z różnymi grupami etnicznymi zamieszkującymi Nigerię, należą do unikatowej w skali europejskiej kolekcji, która z pasją była tworzona od końca lat 60. XX wieku przez inżyniera Ryszarda Bojarskiego. Na zbiór artefaktów nigeryjskich poddanych zabiegom konserwatorskim składają się następujące grupy obiektów: drewniane, pełnoplastyczne figurki antropomorficzne wykonane w stylu charakterystycznym dla ludu Joruba, mosiężne figurki męska i zwierzęca związana z ludem Bini z Królestwa Beninu, figurka antropomorficzna ludu Mumuye, ponadto figurki wotywne oraz obiekty rzemiosła, m.in. naczynie ceramiczne i miecz. Ekspresja rzeźby afrykańskiej oraz symboliczna i rytualna funkcja jaką pełniły te przedmioty wymagały przedefiniowania sposobu podejścia do obiektu zabytkowego. Priorytetem stało się zachowanie śladów nie tylko obróbki, ale także użytkowania zabytków będących nieodłącznym nośnikiem ich wartości, historii oraz tradycji etnicznych twórców.

Więcej:

Baka Małgorzata, Chylińska Marta, Gralińska-Grubecka Aleksandra, Niemcewicz Piotr, Podgórski Andrzej, Rubnikowicz-Góźdź Hanna, Tomaszewska-Szewczyk Alina, Witkowska Karolina, Zaręba Anna, Zachować ekspresję, czyli o sztuce konserwacji rzemiosła afrykańskiego, Toruń 2020.

2008

WYSTAWA Z OKAZJI 40-LECIA DZIAŁALNOŚCI ZAKŁADU KONSERWACJI ELEMENTÓW I DETALI ARCHITEKTONICZNYCH

Zakład powstał w 1969 r., chociaż wcześniej przez wiele lat były prowadzone badania i projekty konserwatorskie skupiające się na problematyce konserwacji kamienia, metalu, drewna i szkła. W latach 1952-1968 opracowano metodykę konserwacji witraży i sztukaterii gipsowych, strukturalnego wzmacniania kamienia i drewna, usuwania nawarstwień z kamienia oraz technologię zapraw stosowanych do wypełniania ubytków w kamieniu. Nowy etap działalności dydaktycznej, konserwatorskiej i badawczej rozpoczął się formalnym powołaniem Zakładu Konserwacji Elementów i Detali Architektonicznych w 1969 roku. Kierownikiem nowej jednostki został prof. Wiesław Domasłowski.